In de Dennen - Velden

Foto archief van de familie Bellel

In de Dennen

Foto in de header: Copyright Egon Notermans

Taurus World of Adventure is nu een van de bekendste entertainment locaties (laserschieten/ bowlen) van Noord- Limburg maar was eens een pension waarin 1958 de familie Bellel terecht kwam.  

Deze villa heette vroeger In de Dennen en werd gebouwd in 1935. In de periode van De Tweede Wereldoorlog was er daar op het dak een uitkijkpost van de Duitsers. Tussen 1947 tot 1957 was de villa in het bezit van de heer Dielen. In 1957 werd het pand gekocht door familie Joordens uit Grubbenvorst. De familie bouwde een linkervleugel aan met als doel meer gasten te ontvangen voor het hotel, maar ook als een contractpension waar gerepatrieerden uit Nederlands-Indië werden ondergebracht. 

Wout Heijmans kocht dit hotel in 1979. Hij was toen 26 jaar oud.  Als een gedreven jonge ondernemer wilde hij van jongs af aan zijn eigen bowlingcentrum hebben. Zodoende is Taurus opgericht. Ondanks de veranderingen en uitbreidingen die hij heeft uitgevoerd, probeert Wout alles van het oude gebouw intact te houden, “zodat de karakter en de geschiedenis ook heel blijft”, aldus Wout Heijmans.  

Wout Heijmans leidt ons rond naar de verschillende ruimtes in ‘het oude hotel’. Hij vertelt dat ze in die tijd houten schotten hebben geplaatst op de zolder om zoveel mogelijk mensen er te laten wonen. In de nok konden er ongeveer zes families zitten. Ze hadden een WC en een douche voor met z'n allen. De begane grond was een gezamenlijke huiskamer. Maar zo veel leefruimte hadden ze toen niet.

Het verhaal van de familie Bellel

Grace, haar zus Patty en moeder Jane Bellel brengen een bezoekje aan Taurus World of Adventure (vroeger pension In de Dennen). Volgens Grace kwamen ze vroeger ook regelmatig terug om te eten in het restaurant op de begane grond, waar vroeger de huiskamer was. Wanneer ze er waren vertelde haar vader, Nono Bellel, dat ze daar hadden gewoond. Patty die toentertijd een baby was, herinnert zich helemaal niets van die periode. Grace wil al een tijdje meer weten over die periode. “Vroeger durfde ik in ieder geval niet te vragen aan de eigenaar of we boven konden kijken. Ik ben zo blij dat ik nu dan wel durf. Wat een opluchting is het voor mij en mijn zus om dit te gaan doen voor onze moeder”, zegt Grace. 

Jane heeft dementie maar kan nog wat korte verhalen vertellen over de periode van aankomst. Hopelijk als ze het gebouw van het oude pension weer ziet kan ze nog meer verhalen uit haar herinneringen halen. 

Periode van Aankomst

Jane komt uit Surabaya (haar ouders waren Javaans en Madurees). Ze ging als begin twintiger in april 1958 met het transportschip SS Johan van Oldenbarnevelt naar Nederland. Ze kwam in Nederland met haar man, Nono en oudste dochter Patje. Zij was pas drie maanden oud toen ze in Nederland aankwam. Zij kwamen in Velden (in de regio van Venlo) terecht omdat de moeder van Nono daar al woonde. 

In Nederlands-Indië kwam Jane van goede huizen en had gestudeerd. Ze was Engels docent maar mocht met haar diploma’s in Nederland niet doceren. Ze moest enorm wennen in Nederland. Naast dat ze niet mocht werken, moest ze opdraaien voor het huishouden. In Nederlands-Indië had ze personeel, maar in Nederland? Nee, ze moest het allemaal zelf doen. “Maar je moet het wel gezellig maken, he?”, zegt ze lachend. “Mijn moeder gaf ons Indonesisch les thuis. Ze was best streng, want als we wat fouten maakten, keek ze streng en corrigeerde ze ons direct”, vertelt Grace. 

Het Torenkamertje

Daar in het pension In de Dennen in Velden sliep ze met haar gezin in het torenkamertje. Ze sliep altijd bij haar kindje en altijd met haar koffer in de buurt. Na een anderhalf jaar kreeg de familie een kleine gezinswoning (twee slaapkamers) in het dorp Tegelen. Met nog vier andere Indische gezinnen waren zij de eerste migranten die in de buurt kwamen te wonen. Ze vielen op en de kinderen werden regelmatig uitgescholden over hun huidskleur door andere kinderen in de buurt.  

Na de rondleiding in Taurus geven Grace en Patty toe dat ze deze ervaring erg waarderen: “We zijn blij dat we uiteindelijk naar het huis van aankomst zijn gegaan. Nu dat we samen met mijn moeder daar zijn geweest kunnen we ons een beetje voorstellen hoe het vroeger was en de sfeer voelen. Tenminste, dat voelde ik wel. We kunnen nu onze eigen geschiedenis vastleggen. Hier zijn we heel erg blij mee. Dit is goed voor de toekomst. Dit is niet alleen maar voor ons maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen.”