Pension Erica, De Bosrand en Het Rode Hert - Ammerongen

Teksten geschreven door Hans van Capellen

Pension Erica

Eind 19e eeuw werd aan de Amerongse bosrand een villa gebouwd. In 1907 werd de villa aangekocht door de heer Vervloet uit De Bilt. Deze liet de villa uitbouwen met een grote eetzaal en 16 kamers om er een tehuis voor drankverslaafden te vestigen. Het werd daarna een theehuis annex pension en later zelfs een “Bondshotel”. In 1948 kwam het in bezit van de dochter van de heer Vervloet, Louise Vervloet, die ook het pension/hotel runde. In 1954 verhuurde zij het geheel aan de familie Groot. Reeds in 1953 waren er al enkele repatrianten te gast in Pension Erica, kennelijk tussen “gewone” gasten. Na de komst van de familie Groot kwamen de repatrianten in wat grotere aantallen. Tot 1962 diende Erica nog als pension, daarna fungeerde het weer als woonhuis voor moeder en dochter Vervloet en een enkele huurder.

Pension De Bosrand

Toen ik in de kamer van de Heemkundige Stichting Amerongen was, kwam ik de heer Klaassen tegen, die mij wist te vertellen dat in Pension De Bosrand ook Indische repatrianten verbleven in de jaren vijftig. Hij kan het weten, want hij woonde met zijn ouders vlakbij het pension. Hij herinnerde zich dat er ook Papoea’s uit Nieuw-Guinea gehuisvest werden. Dat zal waarschijnlijk in 1962/1963 zijn geweest, na de overdracht van Nieuw-Guinea aan Indonesië. Het pension, zoals op de foto afgebeeld, bestaat niet meer. Het is grotendeels uitgebouwd en fungeert tegenwoordig als vakantieoord voor groepen. Zo vrij en idyllisch als het pension destijds gelegen was, is verleden tijd. Het geheel is deels opgenomen in de bebouwde kom van Amerongen.

Pension Het Rode Hert

Mevrouw Klaassen wist mij weer te vertellen dat in Pension Het Rode Hert ook Indische repatrianten verbleven. Zij zat namelijk op dezelfde basisschool waar ook Indische kinderen uit het pension naar school gingen. Uit informatie van het RAZU (Regionaal Historisch Centrum Zuidoost Utrecht) weten we inmiddels dat tijdens een korte periode, februari-mei 1958, 32 repatrianten in dit pension hebben gewoond. Waarom dit pension maar zo kort heeft gefunctioneerd als opvang, is onbekend.