Zeeland

Van juli 1954 tot november 1962 was Havendorp in Vlissingen een kamp voor Ambonezen. Havendorp, een wijk in Vlissingen, werd in 1946 gebouwd vanwege de woningnood die ontstaan was na de Tweede wereldoorlog. Havendorp bestond uit 389 huizen en had eigen voorzieningen zoals noodwinkels en café De Boei.

Over de eerste paar maanden in Middelburg herinnert Diederick zich nog het volgende: "Ik herinner me veel contact te hebben met de kinderen van de  eigenaar van Du Commerce. Het was winter. We hebben we nog sneeuwballen gegooid daar. Dat herinner je je goed want dat had je nog nooit eerder meegemaakt. We kregen veel snoep van die meisjes dat weet ik nog wel! Wat het meeste indruk maakte, was het contact met die meisjes die ons leuk vonden en dat ze ons snoep gaven. De meisjes heb ik later via een radio oproep nog terug gevonden."

Negentien woonoorden telde Zeeland in de periode 1951-1970. Samen met Gelderland het hoogste aantal opvangkampen per provincie van heel Nederland. De komst van de Molukkers heeft het karakter van Zeeland dan ook blijvend veranderd: opvangplekken groeiden uit tot Molukse buurten of verplaatsten zich naar bestaande woonwijken, waar de Molukse gemeenschap zich goedschiks dan wel kwaadschiks aanpasten aan het idee dat hun verblijf in Nederland permanent zou zijn.

Negentien woonoorden telde Zeeland in de periode 1951-1970. Samen met Gelderland het hoogste aantal opvangkampen per provincie van heel Nederland. De komst van de Molukkers heeft het karakter van Zeeland dan ook blijvend veranderd: opvangplekken groeiden uit tot Molukse buurten of verplaatsten zich naar bestaande woonwijken, waar de Molukse gemeenschap zich goedschiks dan wel kwaadschiks aanpasten aan het idee dat hun verblijf in Nederland permanent zou zijn.

Negentien woonoorden telde Zeeland in de periode 1951-1970. Samen met Gelderland het hoogste aantal opvangkampen per provincie van heel Nederland. De komst van de Molukkers heeft het karakter van Zeeland dan ook blijvend veranderd: opvangplekken groeiden uit tot Molukse buurten of verplaatsten zich naar bestaande woonwijken, waar de Molukse gemeenschap zich goedschiks dan wel kwaadschiks aanpasten aan het idee dat hun verblijf in Nederland permanent zou zijn.

Negentien woonoorden telde Zeeland in de periode 1951-1970. Samen met Gelderland het hoogste aantal opvangkampen per provincie van heel Nederland. De komst van de Molukkers heeft het karakter van Zeeland dan ook blijvend veranderd: opvangplekken groeiden uit tot Molukse buurten of verplaatsten zich naar bestaande woonwijken, waar de Molukse gemeenschap zich goedschiks dan wel kwaadschiks aanpasten aan het idee dat hun verblijf in Nederland permanent zou zijn.

“Wij kwamen, of all places, in Middelburg terecht, een maand na de watersnoodramp. Zoiets verzin je toch niet? Alles was nog ondergelopen en de dode koeien dreven nog door de straten. “Ik zie overal bergen! Die waren er toch niet in Nederland?” riep ik als klein jongetje. Nee dat waren geen echte bergen, maar hopen kleding van het rampenfonds. Het was een bijzondere gewaarwording.” Lees hier het verhaal van Rob Malasch.